یک فاجعه است وقتی تنهاتورومیخوام

پرواز را یاد بگیر نه برای اینکه از زمین جدا باشی

 برای آن که به اندازه فاصله زمین تا آسمان گسترده شوی.

من راه رفتن را از یک سنگ آموختم. دویدن را

جان بلانکارد " از روی نیمکت برخاست

 لباس ارتشی اش را مرتب کرد

 

و به تماشای انبوه مردم که راه خود را از

میان ایستگاه بزرگ مرکزی پیش می گرفتند مشغول شد.

من برای عشق ورزیدن کمی دیر آمدم .

من پر از دردم غریبم سخت دلگیر آمدم

کاش باران می شدی یک لحظه بر این شوره زار. 

 کاش من هرگز نبودم از نگاهت شرمسار

ثانیه ها از پس هم می گذرند
و نمی دانند من

تا چه اندازه دلم تنگ است؟!
کاش لحضه ای از حرکت

* گاه بهشت را زیر پایم نهادند و

گاه ناقص العقل و نیمی از مرد خطابم نمودند

گاه سنگبارانم نمودند و

گاه به نامم سوگند یاد کرده و

دیگه شعرام واسه چشمای تو تازگی نداره

دلم ازدست همون چشم تو زندگی نداره

تو میگی خسته میشی چشمامو می کنی فراموش

ولی من عاشقم عاشق که خستگی نداره 

ببینیم چه بایدبنویسیم،

که ماراه به اغیارسپاریم وره خویش بگیریم و

درآن کارگه عشق بمانیم وبمیریم.

ببینیم چه بایدبنویسیم،

کبریای توبه را بشکن پشیمانی بس است
از جواهرخانه خالی نگهبانی بس است

ترس جای عشق جولان داد و شک جای یقین
آبروداری کن ای زاهد مسلمانی بس است

من از اینجا خواهم رفت
و فرقی هم نمی‌کند
که فانوسی داشته باشم یا نه!

کسی که می‌گریزد،
از گم شدن نمی‌ترسد …

نمی دانم چه می خواهم خدايا ،

به دنبال چه می گردم شب و روز 

چه می جويد نگاه خسته من ،

چرا افسرده است اين قلب پرسوز